จดหมายจากแม่ถึงลูกชายทั้ง 4 คน ก่อนที่ ล า จ า ก โลกใบนี้

จดหมายจากแม่ถึงลูกชายทั้ง 4 คน ก่อนที่ ล า จ า ก โลกใบนี้

ลูกๆ ทั้งสี่คนของแม่

เมื่อวันที่ 2 มีนาคมที่ผ่านมา วันนั้นคืองานฉลองวันเกิดของแม่ที่มีอายุครบ 80 ปี ระยะเวลาช่างยาวนาน
เหลือเกิน แม่ได้ให้กำเนิดลูกชายถึง 4 คน แล้วยังช่วยพวกลูกๆ ดูแลเลี้ยงหลานอีก 8 คน ก็เท่ากับว่า
ในชั่วชีวิตนี้ของแม่ แม่ได้ใช้สองมือของแม่ เลี้ยงดูอุ้มชูลูกๆหลานๆทุกคนด้วยความรักถึง 12 คน

แต่ทว่า แม่แก่แล้ว แก่จนต้องคอยมองดูสีหน้าของพวกแกเพื่อความอยู่รอดของตัวแม่เอง โดยเฉพาะ
เมื่อสี่ห้าปีก่อน ตอนที่พ่อของพวกแกเสียไปแล้ว แม่รู้สึกได้ทันทีถึงความ รำ ค า ญ ที่พวกแกปฏิบัติตนต่อแม่ และนับวัน ยิ่ ง ย่ำ แ ย่ เข้าไปทุกที

ตอนที่พ่อของพวกแกจากไปใหม่ๆ แม่หวังเหลือเกินว่าจะมีลูกคนไหนสักคน ที่จะยื่นมือมารับแม่ไปอยู่ที่
บ้าน บอกตรงๆว่าแม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับพวกแก จะคนไหนก็ได้ แม่ยินดีทั้งนั้น แต่รอแล้วรอเล่า สองเดือนผ่านไปแม่จำต้องทำใจยอมรับสภาพของความเป็นจริง ไม่มีลูกคนไหนยอมรับแม่ไปอยู่ด้วย

โชคยังดีที่พวกแกยังพอมีน้ำใจเหลืออยู่บ้างในเวลานั้น พวกแกทั้งสี่ผลัดเวรมาเป็นเพื่อนแม่ที่บ้านทุก
คืน มีหน้าที่กันคนละสัปดาห์ ด้วยเหตุนี้ แม่ก็ไม่ก ลั ว อะไรอีกแล้วในตอนกลางคืน ว่ากันตามตรง อายุปูนนี้แล้วของแม่ มีอายุอยู่มาถึงป่านนี้ ยังจะต้องไปกลัวอะไรอีก

ถึงแม้แม่จะเติบโตขึ้นมาตามท้องทุ่งท้องนา เติบโตขึ้นมาท่ามกลางเรื่องเล่า ที่น่า ก ลั ว ข อง เห ล่ า ผีสาง นางไม้ แต่มาถึงตอนนี้ แม่คงไม่เชื่อเรื่องพวกนี้อีกแล้ว และก็เลิกกลัวไปนานแล้ว แต่สิ่งที่แม่กลัวที่สุดคือ ค ว า ม  เ ห  ง า

ลูกๆของแม่ทุกๆคน พวกแกมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ รวมเวลาทั้งสิ้นเป็นเวลา 1 ปี กับ 9 เดือน หรือประมาณ
630 วัน ในฐานะของคนเป็นแม่รู้สึกขอบคุณในน้ำใจของพวกแกที่มอบให้ในครั้งนั้น

ช่วงแรกๆที่มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ ทุกอย่างดูดีมีความเอื้ออาทรให้แม่อยู่บ้าง แต่พอวันเวลาค่อยๆผ่านไป
สีหน้าของพวกแกก็แลดู ย่ำ แ ย่ ลงทุกวัน พอเหยียบเข้ามาถึงบ้านแม่ ไม่มีคำทักทายสักคำ เวลาออก
จากบ้าน คำอำ ล า สักคำก็ไม่มีเช่นกัน แม่เหมือนสิ่งไม่มีชีวิตชิ้นหนึ่งที่ถูกวางอยู่กลางบ้าน บางครั้งก็รู้
สึกเหมือนกับว่า พวกแกกำลังเดินเข้าออกโรงแรม แล้วมียายแก่แปลกหน้าที่นั่งมองหน้าพวกแกที่เดิน
ผ่านไปมา เหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่มีความผูกพันกันเลยแม้แต่น้อย

แม่กลัวที่จะทำให้พวกแ ก รำ ค า ญ หรือ รั ง เ กี ย จ  แม่ไม่ ได้กินข้าวฟรีของพวกแกแม้แต่คำเดียว เสื้อผ้าข้าวของแม่ก็ซื้อเองทุกอย่างแม้กระทั่งสตางค์แดงเดียวก็ไม่เคยใช้ของพวกแก เพียง แ ค่ พวกแกยอมแวะมาอยู่เป็นเพื่อนแม่บ้าง แ ค่ นั้นแม่ก็รู้สึกเป็นบุญคุณเหลือหลายแล้ว

ถึงแม้แม่จะพยายามวางตัวอย่าง ร ะ  มั ด ร ะ วั ง ที่สุด ไม่เคยไป ยุ่ ง  เกี่ยวชีวิตส่วนตัวของพวกแกเลย แต่พวก แกทุกคนก็ค่อยๆห่างหายจากบ้านแม่ ไปทีละคน แบบไม่ต้องมีคำ ร่ำ ล า ไม่มีใครแวะมาเยี่ยมเยียนแม่อีก แต่ยั ด เ ยี ย ด เอาความเหงามามอบให้แม่แบบไม่มีความปราณีกันเลย

ชีวิตหลังจากนั้นเป็นต้นมาแม่รู้ตัวว่าแม่ต้องเดินด้วยเท้าตัวเองทุกฝีก้าว ต้องพึ่งพาตัวเองทุกอย่างด้วย
สองมือของแม่เอง สองปีกว่าที่ผ่านมา ยอมรับว่ามันยากลำบากสำหรับคนแก่อย่างแม่พอสมควร ตอน
งานวันเกิด 80 ปี พวกแกอวยพรให้แม่ว่า  “ขอให้แม่มีอายุมั่นขวัญยืนเป็นร้อยๆปี”

แม่ได้แต่ยิ้ม แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้นมันอัดแน่นไปด้วยความ ข ม  ชีวิตที่เต็มไปด้วยความ ห ง อ ย เ ห ง า และ เ ศ ร้ า ห ม อ ง นั้น จะมีอายุยืนยาวไปทำไม

ช่วงเวลานี้ แม่รู้สึกแน่นหน้าอกมากขึ้นทุกวัน แม่ไม่ ได้บอกใคร แท้จริงแล้วก็ไม่รู้จะหันหน้าไปบอกใคร

แม่หวังเป็นอย่างยิ่งว่า  โ ร ค ภั ย ไ ข้เ จ็ บ จะกรุณารีบนำพาแม่จากโลกนี้ไปในเร็ววัน ถ้าเป็นเช่นนั้นได้ แม่ก็ รู้สึกว่า ชะตาชีวิตยังคงมีความปราณี ต่อแม่บ้าง หลายคืนก่อน แม่ฝันถึงพ่อของพวกแก พ่อยิ้มบอกกับแม่ว่า

“ไปกันเถอะ พ่อมารับแล้ว ไปกับพ่อแล้วแม่จะไม่โ ด ด เ ดี่ ย วอีกต่อไป”

ตื่นมากลางดึก มองไปบนท้องฟ้าเห็นมีแต่ดาวเต็มฟ้า พระจันทร์ส่องแสงนวลสบายตา ในคืนที่บรรยา
กาศสงบเงียบเช่นนี้ แม่ฝันถึงพ่อของพวกแก พ่อที่กำลังจะมารับแม่ไป แม่ขอขอบคุณความรักอัน แสนอบอุ่นที่พ่อได้มอบให้กับแม่มาทั้งชีวิต มันคือ สิ่งที่มีค่าที่สุดสิ่งเดียวในชีวิตนี้ของแม่

หน้าอกแม่ทั้งแน่นทั้งเจ็บมากขึ้นทุกวัน แม่รู้ตัวว่ามันคงถึงเวลาแล้ว จึงได้ตัดสินใจบรรจงเขียนจด
หมายฉบับนี้ทิ้งไว้ ความสัมพันธ์ของความเป็นแม่ลูกระหว่างเรา มันก็คงใกล้จะจบเต็มแก่แล้ว

แม่มีผมขาวอยู่เต็มหัว แม่ขอใช้ผมขาวทุกเส้นบนหัวสาบานว่า แม่รู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งถึงการ
แวะเวียนมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ของลูก นอกจากประโยคนี้แล้ว ยังมีคำพูดที่แม่อยากจะบอกกล่าวก่อนจากไปว่า

แม่เสียใจที่สุดที่ให้กำเนิดพวกแกมาทั้งสี่คน หากชาติหน้ามีจริง ขออย่าให้พวกเราต้องมาเจอกันอีกเลย

ในฐานะของคนเป็นแม่ แม่คงไม่ใจ ร้ า ย พอที่จะ ส า ป แ ช่ ง พวกแก แต่แม่กลับหวังว่า ในยามแก่เฒ่าของพวกแกทั้งสี่คน ขอให้ทุกคนจงพบแต่ความสงบสุขในยาม ช ร า คงไม่ถูกลูกๆของพวกแกทั้ง 8 คนท อ ด ทิ้ ง

ความผูกพันของความเป็นแม่ลูกระหว่างเราก็คงจบ ลงเพียงเท่านี้ อะไรที่ตั้งใจจะกล่าวก็ได้ถ่ายทอด
ด้วยความอาดูรออกมาจากใจจนหมดแล้ว ขอให้ทุกอย่างจบ สิ้ น ลง แ ค่ ชาตินี้ชาติเดียวคิดว่ามันก็เกิน
พอแล้ว

จากแม่..

หลังจากนั้นไม่นาน คุณแม่ท่านนี้ก็ได้จากโลกนี้ไป จริงๆ ท่านเหมือนคนนอนหลับที่หลับอยู่บนเตียง
ตัวเองอย่างสงบ ในมือได้ถือรูปถ่ายที่เคยถ่ายไว้คู่กับสามี บนรูปใบนั้น ก็มีเพียงสามีและภรรยายืน
เคียงคู่กันเพียง แ ค่ สองคนเท่านั้น


แปลและเรียบเรียงโดย  ขจรศักดิ์
และ https://cipatha.com/concept/3877/