วันที่เราไม่เหลืออะไร จะเห็นอะไรชัดเจนที่สุด

วันที่เราไม่เหลืออะไร จะเห็นอะไรชัดเจนที่สุด


นี่อาจเป็นเหตุผล ว่าทำไมเราต้องอยู่คนเดียวให้เป็น

คนที่ยังมีครบแทบจะไม่รู้สึกอะไรกับประโยคนี้แต่คนที่เคยก้าวผ่าน ว่าชีวิตนี้จากเคยมี เคยได้ เคยเป็น

แล้ววันหนึ่งแทบไม่เหลืออะไรสักอย่าง แม้กระทั่งกำลังใจให้ตัวเอง มันเศร้ามากนะ

ความรู้สึกโดดเดี่ยว สิ้นหวัง ท้อแท้ หดหู่ เศร้า เหงา เซ็ง หมดอาลัยายอยากนี่ เหลียวหาใครสักคนไม่มี

เป็นความรู้สึกแย่ที่อยากจะบรรยายมันออกมาได้หมด

สิ่งเหล่านี้ ไม่ได้ใช้สิทธิ์พิเศษแลกมาแต่ทุกๆ คนมีสิทธิ์ที่จะได้เท่าเทียมกัน แหละ

คือเหตุผล ว่าทำไมเราต้องอยู่คนเดียวให้เป็น ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเองให้ได้ และรักตัวเองให้มากพอ

แม้วันหนึ่งไม่มีใครรัก เรายังเหลือตัวเราที่ยังรักและต้องการตัวเราที่สุด เพราะไม่ว่าชีวิตจะเจอเรื่องราวที่ก้าวผ่านยากที่สุด

สุดท้ายก็มีแค่ตัวเราที่ต้องผ่านไปให้ได้ แล้วเมื่อผ่านไปได้คุณจะรู้ว่าคนที่ยังอยู่ สำคัญมากกว่าคนที่หายไปแน่นอน

แล้วเมื่อคนที่หายไปอยากเดินกลับมาอีกครั้ง เขาจะทำให้เรารู้ว่า ชีวิตเราไม่จำเป็นต้องมี(เขาเหล่านั้น)ก็ได้

จากมิตรสนิทจะแปลเปลี่ยนเป็นศัตรู

จากคนที่ไว้วางใจจะกลายเป็นคนที่ทำเราให้ยายทั้งเป็นอย่างเลืออดเย็น

จากคนที่เอ็นดูเราจะเปลี่ยนเป็นคนเจ้าหนี้ที่ตามจองล้างจองผลาญไม่เลิก

จากเพื่อนสนิทจะเปลี่ยนเป็นคนที่เฉดหัวเราทิ้งในวันที่เราไม่มีผลประโยชน์ให้ตักตวง

จากคนเคยรักจะเปลี่ยนเป็นคนเจ้ากรรมนายเวรติดตามชีวิตเราไม่เลิก

คนบางคนยิ่งเราให้ค่ามากเท่าไหร่ เราย่อมเจ็บปวดมากเท่านั้น แต่กับคนบางคนเขาไม่ให้ค่าเลย

ไม่เห็นคุณค่าเท่าไหร่ แค่กลับคือคนที่อยู่เคียงข้างเราไม่เคยหนีหายไปไหน แม้ใครๆ จะทอดทิ้งเราไปจนหมดสิ้น

ลองล้มดูสิแล้วจะรู้ว่าใครเป็นมิตรแท้หรือมิตรเทียม ลองไม่มีดูสิแล้วจะรู้ว่าใครรักจริงหรือแกล้งรัก ลองหมดผลประโยชน์ดูสิ

แล้วจะพบกับคำว่า “ไม่เหลือใคร”

ชีวิตก็เท่านี้เอง…

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ โดย...เห็นทุกข์เห็นธรรม