“หัวโขน” กับโลกสมมุติ ใส่ได้ก็ต้องถอดเป็น (เรื่องดีๆ ที่อยากให้เข้าใจ)

 

“หัวโขน” กับโลกสมมุติ ใส่ได้ก็ต้องถอดเป็น (เรื่องดีๆ ที่อยากให้เข้าใจ)

ทุกคนที่อยู่ในสังคม ต่างอยู่ในโลกสมมุติด้วยกันทั้งสิ้นแต่ละคน ต่างมีสถานะ และหน้าที่ ต่างกันสถานะและหน้าที่ นั้นเสมือนเป็นหัวโขนที่จะสมมุติกำหนด ตัวตน ของแต่ละบุคคล ให้ทำหน้าที่ แตกต่างกันออกไปตามหน้าที่ของตน เมื่อมีสถานะและหน้าที่ของตนเองแล้วก็ควรจะทำหน้าที่ ของตนเองให้ดีที่สุด ฯลฯ

บางครั้งการที่ต้องมีหัวโขน ก็เป็นสิ่งสำคัญยิ่งในสังคมสมมุติ บนโลกมนุษย์ เพราะถ้าไม่มีการสมมุติหัวโขน แต่ละคนก็จะไม่รู้สถานะ(สมมุติ) ไม่รู้หน้าที่(สมมุติ)ของตนเองจะทำให้เกิดปัญหา ในการทำงาน ในกิจการงานทั้งปวง จึงต้องมีการกำหนดสถานะ และหน้าที่ เพื่อแต่ละคนจักได้รู้สมมุติสถานะ และหน้าที่ของตนเพื่อจะทำสมมุติหน้าที่ของตน ให้ดีที่สุด นั่นเอง

เมื่อรู้สมมุติ ทำงานตามหน้าที่สมมุติแล้วก็ต้องรู้จักวางสมมุติ ต้องรู้จักถอดหัวโขน ที่สวมใส่ลงเสียบ้างไม่ใช่จะยึดติดในหัวโขนที่สวมใส่นั้นตลอดเวลาจะทำให้เกิดการยึดมั่นถือมั่น หลงในตัวตนและมีทิฐิ เกิดขึ้น จะถือตัว-ถือตน ไปจนวันต า ยนี่ เรียกว่า สวมหัวโขนแล้ว ไม่ยอมถอดมันก็จะหนัก และเป็นทุกข์ ในที่สุด

ถ้าเรารู้จักปล่อยวาง รู้จักถอดหัวโขนที่ตนสวมใส่ ลงตามโอกาส และจังหวะ เวลาที่เหมาะสม จนปล่อยวาง เมื่อหมดสถานะและหน้าที่แล้วก็จะทำให้เรารู้สึกสบายไม่หนักกาย ไม่หนักใจ นั่นเอง...

เพราะหน้าที่ สถานะ มากำหนด รับคำนบ นอบน้อม ยอมผ่อนผัน สวมใส่หัว ทุกค่ำ-เช้า ทุกวี่วัน สมมุติกัน ตามหน้าที่ ที่สวมลง ทั้งหัวยักษ์ เทวดา เสนาอาสน์ อภิวาท ครู อาจารย์ ต่างมั่นหมายเพราะหน้าที่ หัวโขนมี คุณมากมายด้วยมุ่งหมาย...สมมุติมี ดีเกื้อกูล วางตัวตน ฅนเดินดิน สิ้นยึดมั่นว่าตัวฉัน นั้นยิ่งใหญ่ ไฉนหนอ เขาก็ฅน เราก็ฅน ทนร่างรอถึงวันพอ หมดลม ฅนเหมือนกันสุดท้าย ฉัน นั่ง(ยืน)บนดิน ถิ่น เผ่ากอ ร่างนั้นหนอ นอนทอดกาย กลายเป็นดี

ข้อมูล...ทองทิพย์ โอภาโส