ลูกจ้างก็มีความรู้สึก ใจเขา-ใจเรา เห็นใจกันบ้าง

ลูกจ้างก็มีความรู้สึก ใจเขา-ใจเรา เห็นใจกันบ้าง

เถ้าแก่คนหนึ่ง เป็นเจ้าของบ่อปลา และได้ประกาศรับคนงานเพื่อมาดูแลบ่อปลาในทะเลของเถ้าแก่ ไม่นานก็มีสามีภรรยาคู่หนึ่งมาสมัครงาน เถ้าแก่ได้รับไว้ และตกลงจ้างงานด้วยค่าจ้างของทั้งคู่ 5,000 หยวน ต่อเดือน

ซึ่งหน้าที่หลักก็ไม่มีอะไรมาก แค่พายเรือออกไปให้อาหารตอนเช้า แต่ก็ใช้เวลาหลายชั่วโมง แล้วตอนเย็นก็พายเรือออกไปให้อาหารอีกรอบ ทั้งคู่ก็ทำงานได้ดีด้วยความสบายใจ

เถ้าแก่จะแวะเข้ามาดูบ้างเป็นบางครั้ง แค่ตอนที่นำอาหารปลามาส่งให้คนงาน และตอนที่จ่ายเงินเดือน และทุกครั้งที่เถ้าแก่แวะมาดูบ่อปลา มักจะมีอาหาร และขนมมาฝากสามีภรรยาคู่นี้เสมอ

2 ปีต่อมา ถึงเวลาที่ปลาในบ่อโตเต็มที่ พร้อมที่จะส่งขาย ปลาในบ่อรอบนี้ตัวโตสมบูรณ์ จึงทำให้เถ้าแก่ขายปลาได้เงินมากเป็นพิเศษ เขาขายปลาได้เงินมาทั้งหมด 40,000 หยวน เถ้าแก่รู้สึกดีใจมาก แต่เขาเห็นว่าเป็นเพราะสามีภรรยาคู่นี้ดูแลบ่อปลาให้เป็นอย่างดี จึงทำให้ปลาตัวโต ขายได้ราคาดีขนาดนี้

เถ้าแก่จึงได้มอบเงินจำนวน 10,000 หยวน เพิ่มให้พิเศษเป็นโบนัส สำหรับการขายปลารอบนี้ พร้อมทั้งให้สามีภรรยาคู่นี้พักร้อนกลับบ้านได้ แถมเถ้าแก่ยังช่วยส่งค่ารถกลับบ้านอีกด้วย

เมื่อเรื่องทั้งหมดถึงหูภรรยาเถ้าแก่ เธอก็โวยวายและไม่พอใจอย่างหนัก ที่เถ้าแก่จ่ายโบนัสให้ลูกน้องมากมายขนาดนี้ และยังช่วยส่งค่ารถกลับบ้านให้อีก

ภรรยาต่อว่าเถ้าแก่ “เงินเดือนก็มีให้ทุกเดือน เวลาไปดูบ่อปลา ก็ซื้อของไปฝากตลอด นี่ยังจะให้โบนัสพิเศษไปอีก แถมยังจ่ายค่ารถให้เขาไปอีก คุณ เ พี้ ย น ไปแล้วหรอ ให้ไปอะไรเยอะแยะขนาดนั้น”

เถ้าแก่ฟังสิ่งที่ภรรยาพูด ก็ได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุข และก็บอกให้ภรรยาใจเย็น และนั่งลงก่อน ก่อนที่จะเริ่มเล่าเรื่องให้ภรรยาฟัง

“หมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีชาวสวนที่ได้ปลูกพลับไว้เต็มสวน เมื่อถึงฤดูเก็บเกี่ยวก่อนถึงฤดูหนาว ชาวสวนก็ได้เก็บลูกพลับออกจากต้นไปจนหมด ไม่เหลือลูกพลับติดต้นไว้สักลูก

ต่อมาพอถึงฤดูหนาว หิมะในปีนั้นตกหนักมากเป็นพิเศษ เหล่าฝูงนกกางเขนพากันหาอาหารกินไม่ได้ จนสุดท้ายก็อพยพไปหากินที่อื่นกันหมดทั้งฝูง ไม่เหลือนกกางเขนที่บิรเวณนี้อยู่เลย

พอถึงฤดูใบไม้ผลิปีต่อมา ต้นพลับยังคงออกดอกออกผลตามปกติ แต่ก็มีพวกตัว ห น อ น จำนวนมาก พากันบุกสวนต้นพลับ และกัดกินลูกพลับจนหมดสวน แม้แต่ผลลูกพลับที่เพิ่งจะออกผล ยังไม่ทันจะโตด้วยซ้ำ กลับถูก ห น อ น บุกกินหมด พอถึงฤดูใบไม้ร่วงช่วงเก็บเกี่ยวผลผลิต จึงทำให้ไม่มีลูกพลับเหลือให้เก็บอีกแล้ว

เมื่อเหตุการณ์เป็นแบบนี้ ทำให้ชาวสวนนึกถึงฝูงนกกางเขนที่อพยพหนีไปจนหมด เพราะถ้าพวกนกเหล่านี้ยังอยู่ ก็คงจะช่วยจัดการพวก ห น อ น เหล่านี้ให้ได้เยอะ และลูกพลับก็คงยังเหลือไว้ให้ชาวสวนได้เก็บเกี่ยวอยู่บ้าง

ผ่านไปอีกปี พอถึงฤดูเก็บเกี่ยวอีกรอบ ชาวสวนจึงตั้งใจเหลือลูกพลับให้เหลือติดคาต้นไว้บ้าง เพื่อให้เป็นอาหารสำหรับฝูงนกกางเขนในฤดูหนาว ที่มักจะอพยพมาหาอาหารทุกๆปี และลูกพลับก็ดึงดูดให้ฝูงนกมาอาศัยอยู่บริเวณนี้มากขึ้น เพราะมันรู้ว่าที่นี่มีแหล่งอาหารให้มัน ก็ไม่พากับอพยพไปไหน

และพอถึงฤดูใบไม้ผลิ ฝูงนกกางเขนก็มี ห น อ น ให้กินเป็นอาหาร และยังช่วยชาวสวน กำ จั ด กับพวก ห น อ น เหล่านี้ออกจากต้นพลับอีกด้วย และพอถึงฤดูเก็บเกี่ยว ชาวสวนก็มีลูกพลับเต็มต้นให้เก็บทุกปี”

เมื่อเถ้าแก่เล่าจบ ก็ได้เอ่ยถามภรรยาว่า “การเหลือลูกพลับให้นกกินบ้าง เป็นความคิดที่ เ พี้ ย น หรือเปล่า” ภรรยาฟังก็เข้าใจในสิ่งที่เถ้าแก่ต้องการจะบอกเธอ

เหมือนกับการลงทุนทำธุรกิจต่างๆในสังคมปัจจุบันนี้แหละ การที่บริษัทได้กำไรและปันผลกำไรให้ลูกน้องบ้างตามความเหมาะสม มันก็เป็นประโยชน์ต่อตัวเจ้าของบริษัทและนายจ้างเอง เพราะการทำแบบนี้เป็นการให้ด้วยใจ และเราจะได้ใจลูกน้องกลับมา ลูกน้องก็อยากจะตั้งใจทำงานออกมาให้มีประสิทธิภาพเพื่อบริษัทหรือองค์กรที่เขารักและเคารพ

การทำงานทุกอย่างเป็นการพึ่งพาอาศัยและร่วมมือร่วมใจกัน งานถึงจะออกมาสำเร็จลุล่วง หากขาดคนทำงาน คนที่ลำบากก็คือตัวเจ้าของเอง ดังนั้นควรเหลือ “ลูกพลับ ติดต้นไว้บ้าง” แล้วการกระทำนี้จะส่งผลให้ชีวิตเรามีแต่ความก้าวหน้า

คนที่จิตใจคับแคบ ไม่รู้จักแบ่งปัน ถึงมีมากแค่ไหน ก็ยังเป็นคน จ น อยู่ดี เพราะว่า “จ น น้ำใจ”

คนที่รู้จักแบ่งปัน ใจกว้าง ช่วยเหลือผู้อื่น ย่อมได้รับความช่วยเหลือกลับคืนมาเสมอ ไม่ลำบากยามตกอับ

ขอขอบคุณที่มา จาก ขจรศักดิ์